Bir yaşıma daha girdim

Kaç yaşına girdiğimi sormayın. Artık yokuşu aştık , finişe doğru tempolu bir şekilde koşmaya başladık.

Bundan sonra benden her hafta bir yazı da beklemeniz de mümkün değil. Yalan – yanlış, laf olsun torba dolsun cinsinde yazılar da yazamam. Benim bir huyum var. Nükteyi ve mizahı da yaşım kaç olursa olsun hiç bırakmaya niyetim yok.

Geçenlerde Anvers’te Türk Fuarında mizah üzerine düzenlenen bir panelde konuştum. Ne zaman mizaha başladınız dediler. Ben de mizaha başlamadım. Çünkü bu Allah vergisi idi. Rahmetlik Babam da nükteleri ile milleti hem güldürmeyi, hem de düşündürmeyi bilen biri olduğunu  dost sohbetlerinde anlatırlardı. Bu gün itibarı ile babamın vefat ettiği yaşı geride bırakmak üzereyim. Yani ‘Bu gün benim doğum günüm, Ne sarhoşum, ne hastayım, babamın vefat ettiği yaştayım. Babam yokluğa direndi. Ben de vatan hasretine direniyorum.  Gelişen teknoloji sayesinde sanal da olsa hem köyümü, hem ilçemi hem de Çankırı’mı geziyorum. Çok sevdiğim insanlar var. Umarım beni de onlar seviyorlar.  Sevmemelerine hiç bir neden yok. Kimsenin köpeğine oşt, tavuğuna kışt demedim. Doğru bildiğimi söylemeye çalıştım. Önyargılarla hareket etmedim. Ve de hakaret etmemeye özen gösterdim. Ola ki kalbinizi kırdım ise affedin bu gün. Çünkü benim doğum günüm.

Burçlara inanmam ama, koç burcu olduğumu ve inatçılığımı bilirler. Fakat zaman için de koçluk  ve inatlaşmalarla bir yere varılamıyacağını anlamış ve zararını görmüş olacağım ki  istişare ve diyalogtan yana tavırlarım gün geçtikçe arttı. Bulunduğum çevrede ya da gittiğim yerlerde uzlaşma konusunda insanlara yardımcı olmaya çalıştım. Bunun nimetlerini de gördüm. Teşekkürlerini esirgemediler.

Daha önceleri yazılarımda bahsettiğim gibi  doğum günüm tam belli değil. Recep ayında yani Nisan da doğmuşum. Doğduğumda babamın yaşı 52, Yani bendeniz bizim oranın tabiri ile tekne kazıntısıyım. Babam benden için yaşamaz demiş. Benden önce doğan  ve çocuk hastalığından ölen Celal ( Bayar’ın anısına) kardeşim daha dünyada kendi ayakları üzerinde durmaya kalmadan Hak’ka yürümüş. Dünya ayağımızın altına muz kabuğu koyuyor, sallıyor, sarsıyor ama yıkılmadık ayaktayız.

Öğretmenliğe başlayalı 38 yıl olmuş. (1970-2008) Siz deyin otuz, ben diyeyim sekiz gün olmuş gibi. Sağlığım elverdiği sürece de çalışmayı istiyorum. Türkiye’de yürütülen emeklilik yaşı uygulaması ile ilgili yasalardaki değişikliği normal karşılamak gerekir diyorum.

Avrupa’da emeklilere ödenecek aylıklar gün geçtikçe  problem olmaya başladı. Hatta İngilizler emeklilik yaşı yetmiş olsun diye bir öneri getirdiler. İnsanların ömrü uzadıkça emeklilik yaşı da ileri tarihlere alınıyor. Ben şayet Türkiye’de çalışsaydım  yirmibeş yılı doldurup 43 yaşında emekli olacaktım. Yazık günah . Bütün bilgi ve birikimin aktarılacağı yaşta emekliye ayrılmak, öğretmenler lokalinde pişpirik oynamakla 13 yılımı geçirmiş olacaktım. Bu sözlerime içinizden sitem edenler olacaktır.

Ey  Arkadaş,

Sözüm sanadır. Hasan’adır. Ya da Osman’a dır.  Ben sizden benim yaş günümü kutlamanızı beklemiyorum. Ne bekliyorsun derseniz. İşte cevabı: - Ülkemize, değerlerimize, kültürümüze sahip çıkalım. ‘İstikbal Göklerdedir’ ve Gelecek te çağa damga vuracak ulus olarak sıra Türklerdedir.

Gelecek yıl yaşgünüme belki daha iyimser bir yazı yazarım inşaallah.

Sevgi, saygı ve dua ile.